داستان هر ساله مجوز حرفه ای و بی تفاوتی متولیان ورزش، به وقت کابوس آسیایی - دَبی بلاگ

به گزارش خبرنگاران، استقلال در خطر حذف از آسیا، احتمال عدم صدور مجوز حرفه ای برای پرسپولیس، احتمال عدم تکمیل مدارک باشگاه های ایرانی و ... . این گونه خبرها و تیترهای تکراری را معمولاً در فاصله ماه های مرداد تا اواسط مهر، هر ساله در رسانه های ورزشی کشور می بینیم و تقریباً به شنیدن و تکرار آن عادت کرده ایم.

امسال قرعه به نام باشگاه استقلال و البته هوادارانش افتاده که ثانیه به ثانیه در انتظار شنیدن خبری شوک آور پیرامون احتمال حذف از رقابت های آسیایی باشند، اما آن کسانی که باید تحت تأثیر این گونه اخبار قرار بگیرند، مانند سنوات گذشته دلخوش به لابی های احتمالی و امکان برقراری ارتباطات و اعمال نفوذ در تصمیمات کنفدراسیون فوتبال آسیا خواهند بود.

نکته جالب توجه تکرار این اتفاق برای دو باشگاه وابسته به وزارت ورزش و جوانان است که همواره در خطر حذف از رقابت های آسیایی به دلیل بدهی های انباشته قرار دارند، اما هیچ گاه کسی به ریشه یابی موضوع و حل این مشکل نمی اندیشد.

با توجه به اینکه انتخاب مدیران دو باشگاه پرسپولیس و استقلال توسط وزارت ورزش و جوانان صورت می گیرد، همچنین سیاست گذاری های این دو باشگاه نیز بر مبنای سیاست های ابلاغی وزارت ورزش شکل گرفته است، اما کسی در قبال مسائل مستمر و همیشگی این دو باشگاه پاسخگو نیست.

سؤال اینجاست که اگر هزینه های نامتعارف و خارج از توان این دو باشگاه با تأیید وزارت ورزش اجرا شده، چرا مسئولان این وزارتخانه در مقام پاسخگویی همچنین رفع این مشکل بر نمی آیند و در قبال تصمیمات و اقدامات منصوبان خود پاسخگو نیستند؟

اگر هم عبور از سقف توان مالی و بودجه مصوب که منجر به انباشته شدن این بدهی ها شده بر خلاف خواسته و دستور مسئولان وزارت ورزش بوده، چرا با مدیران منصوب خود و متخلفان ماجرا برخورد صورت نگرفته است؟

در هر دو صورت قربانی اصلی دو باشگاه، هواداران آنها و همچنین اعتبار و آبروی فوتبال ایران هستند که به سادگی در چنین موقعیتی قرار می گیرند.

بدهی انباشته دو باشگاه حاصل مدیریت مدیرانی است که برای حفظ کرسی خود مجبور به پذیرفتن تعهدات نامعقول بودند و حالا توان جبران چنین خساراتی، ظاهراً نه برای وزارت ورزش و جوانان و نه برای دو باشگاه وجود ندارد، همان طور که ظاهراً قرار نیست چنین روندی در موقعیت فعلی و یا حتی آینده نیز متوقف شود.

تعهدات به جا مانده از قراردادهای برانکو ایوانکوویچ، کالدرون، استراماچونی و یا بازیکنان بی کیفیت خارجی دو باشگاه نیز در سال های آینده مسائل مشابهی برای دو باشگاه ایجاد خواهد کرد، زمانی که احتمالاً مطابق سنت سنوات گذشته خبری از مدیران فعلی نیست، اما متولی و مالک اصلی همان وزارت ورزش است با همان سیاست هایی که تاکنون برای حل مسائل مالی باشگاه ها، خصوصاً این دو باشگاه راهگشا نبوده است.

وقت آن نرسیده تدبیری اندیشیده شود که به جای خواهش و تمنا از مسئولان AFC یا درخواست لابی از مسئولان فدراسیون فوتبال، ساختار مدیریتی حرفه ای در باشگاه ها ایجاد شود و بودجه هر باشگاه متناسب با درآمد تنظیم شود، به گونه ای که در خاتمه چند فصل مدیریت غیرحرفه ای کوهی از بدهی های رنگارنگ داخلی و خارجی برای دو باشگاه باقی نماند؟

و سؤال خاتمهی اینکه عصر کابوس های تکراری برای دو باشگاه سرخابی وابسته به وزارت ورزش و جوانان چه زمانی به خاتمه می رسد؟