سیاره ای که از 4 جا طلوع و غروب دارد، آلودگی به فضا هم رسید - دَبی بلاگ

به گزارش خبرنگار همه ما در زندگی اطراف خود با مکان هایی آشنا می شویم که گاهی درک آن و رفتن به آن مکان ها سخت است، اما دستیابی به بعضی اطلاعات برای آگاهی بیشتر یاری نماینده است.

رفتن به فضا برای خیلی از افراد رویایی بیش نیست، اما حال که نمی گردد به آن مکان ها به راحتی سفر کرد، اطلاعاتی از زندگی و زیست بوم سیارات مختلف جالب توجه است؛ در این گزارش قصد داریم به آنالیز جالب ترین مسائل حوزه نجوم و فضا بپردازیم.

چهار خورشیدی که در یک سیاره زندگی می نمایند

این سیاره که در فاصله حدود پنج هزار سال نوری از زمین قرار گرفته است، پی اِچ یک (PH1) نام دارد.

این سیاره بیش از شش برابر زمین و کمی بزرگتر از سیاره نپتون است.

جالب است بدانید سیارات فراوانی در بیرون از منظومه شمسی شناسایی شده اند که دارای دو یا سه خورشید هستند.

با این وجود این سیارات در طول روز چند بار طلوع و غروب دارند.

به گفته یکی از پژوهشگرانِ آزمایشگاه نیروی محرکه جت واقع در شهر پاسادنا در ایالت کالیفرنیا، منظومه های ستاره ای به شکل های گوناگونی وجود دارند. این منظومه ها می توانند به صورت تک ستاره ای، دو، سه و حتی چهار ستاره ای باشند.

خطر سفر فضایی با کار های انسان ها

به مجموعه بقایای ماهواره ها، فضاپیما ها و سایر اشیای فضایی که انسان ها آن ها را ساخته اند و در مدار زمین در حال گردش هستند، زباله های فضایی گفته می گردد. گفته شده تعداد زباله های فضایی در فضا به 23 هزار عدد رسیده است که بیشتر این زباله ها به کشور های آمریکا، چین و روسیه تعلق دارد. این زباله های فضایی خطرناک هستند، زیرا یک برخورد میان آن ها کافی است تا زنجیره ای از این زباله ها با یکدیگر برخورد نمایند و در صورت این اتفاق، ابری مملوء از زباله در فضا به وجود می آید که سفر های فضایی را بسیار خطرناک می نماید.

ماه آسمان زحل پر از گودال است

ماه سیاره زحل، هایپریون نام دارد که در سال 1848 میلادی کشف شد. این ماه که شکل اسفنجی دارد انباشته از گودال است. در واقع این ماه آنقدر گودال دارد که چگالی اش در مقایسه با قطر 250 کیلومتری آن بسیار کم است، این ماه شکل نامنظم دارد و چرخشش نیز نامنظم است. در حقیقت ماه آسمان زمین در مقایسه با هایپریون از زیبایی، نظم و درخشندگی خاصی برخوردار است.

نور های زیبایی که در آسمان مناطق قطبی می توان دید

شفق های قطبی نور های زیبایی هستند که به طور طبیعی معمولاً در شب و در عرض های جغرافیایی قطبی دیده می شوند، وقتی ذرات باردار باد های خورشیدی به میدان مغناطیسی زمین می رسند و در امتداد جهت میدان مغناطیسی به سمت قطب ها شتاب می گیرند و به جو برخورد می نمایند، این نور ها شکل می گیرند. معمولاً شفق های قطبی در عرض جغرافیایی 10 تا 20 درجه قابل دیدن هستند.