بهانه های سفر مردم در روزهای کرونا چیست؟ ، قیمت های چند برابری سفر به شهرهای ممنوعه - دَبی بلاگ

کار از تاکید و توصیه گذشته و به التماس و خواهش رسیده است و حتی تقاضای مسئولان و مجریان صدا و سیما از مردمی که انگار کرونا را جدی نگرفته و نه از خیابانی به خیابان دیگر بلکه از شهری به شهر دیگر سفر می کنند. سایت های آنلاین فروش بلیت هم حال و هوای سابق را دارند و همچنان فعال هستند. بلیت قم را با مقصد کاشان و اراک می فروشند و بلیت رشت هم که این روزها لقب بحرانی ترین شهر درگیر با کرونا را به خود اختصاص داده را با مقصد شاندرمن، رودسر، بندرانزلی و طوالش عرضه می کنند.

به همین بهانه راهی 3 پایانه حمل و نقل بین شهری تهران شدیم تا علت را از مردمی جویا شویم که در این روزهای جولان کرونا و تاکید بر قرنطینه باز هم سفر می کنند و خطر ابتلا به این ویروس را به جان می خرند. رفتیم که بپرسیم چرا اجازه نمی دهند زنجیره انتقال کرونا از شهری به شهر دیگر قطع گردد و خودشان ناقل احتمالی این ویروس در سفرهای بین شهری نباشند؟ اما هر چه بیشتر در میان شان گشتیم، دایره تقصیراتشان را کوچک تر دیدیم. زمانیکه هیچ نهاد رسمی، اداره و سازمانی برنامه ای برای تعطیلی نداشته اند، مردم هم ناگزیر به سفر برای انجام کارهایشان می شوند. یکی باید پفراینده دادگاهی اش را پیگیری کند و دیگری برای تسویه حساب سربازی راهی ستاد کل در تهران شده و مادری که پس از شش ماه وقت دکتر فرزندش رسیده و اگر از دست بدهد باید شش ماه دیگر عذاب بکشد. برخی هم که مهاجر کار هستند و با آغاز زودهنگام تعطیلات دیگر جایی برای ماندن ندارند و باید برگردند. گروه ایرانشهر همشهری از مردمی که در سالن پایانه های مسافربری بیهقی، آزادی و جنوب خود و خانواده هایشان را در سفرهای ضروری به خدا سپرده اند، گزارش می دهد.

راننده جماعت خرج ندارد؟

اولین راستامان بیهقی بود که نزدیک ترین پایانه به دفتر روزنامه است. از سرویس که پیاده شدیم، شاگرد راننده ای پرید جلو و هوار کشید اصفهان همین حالا حرکت! و اتوبوس سفیدرنگی که در اولین لاین پارکینگ ایستاده اما صندلی های خالی اش عجیب توی ذوق می زد را نشان مان داد. محمد نجفی راننده همین اتوبوس است و وقتی از او درباره علت سفرش می پرسم، شانه اش را بالا می اندازد و عنوان می کند چاره ای ندارم، مسافر که باشد ما هم می آییم، تعطیل کنیم از کجا زندگی مان تامین گردد. مگر راننده جماعت خرج ندارد.

به طرف پسر جوانی می روم که چند قدم آنطرف تر به صحبت هایمان گوش می کند. راهی بابلسر است اما هنوز اتوبوسی که قرار است او را ببرد از راه نرسیده. عقربه ها ساعت 12 را نشان می دهد و به گفته خودش قرار است نیم ساعت دیگر حرکت کند ، اما غیر از او مسافر دیگری نیست. می گوید می دانم چه می خواهید بپرسید، اما خانواده ام آنجا هستند و در تهران کسی را ندارم که پیشش بمانم. دیروز که با پدرم صحبت کردم، می گفت خبری نیست، بیا مبین محمدتبار درباره محدودیت ورود به شهرهای شمالی هم بیان می کند اگر امکان ماندن داشتم قطعا سفر نمی کردم، اما جایی نیست که بمانم.

عجله می کنم به اتوبوسی که تا چند دقیقه دیگر راهی کرمانشاه است، برسم اما مامور کنترل پایانه بیهقی اجازه نمی دهد. یکهو جلویمان سبز می گردد و می گوید مجوز مصاحبه دارید؟ باید حراست اجازه بدهد که بتوانید در داخل محوطه با مسافران و راننده ها صحبت کنید اصرار فایده ندارد و راهی حراست و روابط عمومی می شویم. هر چند پایان ماجرا هم مجوزی برای ادامه گزارش صادر نمی گردد چون مسئول مورد نظر در دسترس نبود. همه چیز ماند برای روز بعد و همان نیروی انتظامات ما را به سمت خروجی ترمینال هدایت کرد و تا زمانی که سوار ماشین و خارج شویم چشم از ما برنداشت.

این روزها نمی گردد برای مسافر ناز کرد!

مجوز را عصر همان روز گرفتیم و صبح فردا راهی ترمینال جنوب شدیم. از آن ازدحام مسافر در روزهای پایانی سال خبری نیست، اما تعداد مسافران برای همین روزهای کرونایی هم زیاد است. خانواده ای ساک های بزرگ شان را به سمت سالن اصلی هل می دهند و عجله ای هم برای رسیدن ندارند. یکی شان می گوید تا دلت بخواهد بلیت هست و کلی صندلی خالی. باجه نزدیک ورودی سالن، دو مرد پنجاه - شصت ساله به مردم بلیت می فروشند اما نه دستکش دارند و نه ماسک. مسافری که راهی اصفهان است یک تراول 50 هزار تومانی روی پیشخوان می گذارد. منتظر برگرداندن باقی پولش است. به مسئول باجه می گویم این همه تاکید دارند پول نقد از عوامل اصلی انتقال ویروس است. چرا حتی یک دستکش ندارید؟ جواب می دهد ای بابا، کرونا رو کی داده کی گرفته؟ من اگه قرار بود مبتلا شوم از دو هفته پیش تا حالا این اتفاق افتاده بود. دستکش کجا بود که بخریم؟ شرکت هم که به ما چیزی نمی دهد. از این ادا و اصول ها هم در بیاوریم که پول نقد نمی گیریم، مسافر می رود سراغ تعاونی بعدی.

از او درباره محدودیت سفر به برخی شهرها می پرسم، عنوان می کند تنها شهری که الان بلیت نمی فروشیم قم است، اما مسافران قم با ماشین های کاشان می فرایند و در میدان 72 تن پیاده می شوند. کسی به ما نگفته تعطیل کنید. اگر قانون گردد ما هم اجرا می کنیم. اما مگر می گردد مانع سفر مردمی شد که دیگر این روزها در تهران کاری ندارند؛ آنهایی که کارگر هستند و با تعطیلی محل کارشان باید برگردند. قرنطینه برای کارگر جماعت معنا ندارد آن هم کسی که جایی برای خوابیدن ندارد و شب ها را در محل کارش می مانده.

دور از خانواده استرس داریم

بیشتر صندلی های سالن انتظار ترمینال جنوب پر است، دختر و پسرهای جوان، مرد و زن هایی که مویی به گذران زندگی سپید کرده اند، خانواده هایی که تلی از ساک را روی هم انباشته کرده اند و فرزندان شان را از ولو شدن روی صندلی ها منع می کنند. اتباع افغانی هم در سالن جلب توجه می کنند، آنهایی که به گفته خودشان راهی افغانستان هستند و می خواهند فرزندان شان را از ایران خارج کنند.

در پایانیی ترین صندلی سالن نشسته و چشمش به گوشی است، با نزدیک شدن من دکمه خاموش را می زند. دختری 24 ساله که تنها راهی دزفول است. 4 روز پیش به تهران آمده و معتقد است مردم جنوب سیستم ایمنی قوی دارند و درگیر کرونا نمی شوند. خودش هم مسائل بهداشتی را در این مدت به شدت رعایت کرده تا مسئله ای نباشد. بهداشتی که البته تنها به شستن دست ها با آب و صابون ختم شده و نه ماسکی زده نه دستکشی دارد. می پرسم شاید در شهر شما کسی مبتلا به کرونا نباشد، اما تو در این سفر ناقل ویروس شوی! جوابش یک جمله است؛ بعد از 16 سال شرایطی برای درمان بیماری ام فراهم شده است(!)حتی اگر مبتلا به کرونا هم می شدم باز هم می آمدم.

چند صندلی آنطرف تر هم پیرزنی، روسری مشکی با گل های سرخ بزرگش را جلوی دهانش گرفته و چشم دور سالن می دواند. منتظر پسرش است که برای خرید بلیت تربت حیدریه رفته. پسری که در تهران سرایدار یکی از برج های بزرگ بالای شهر بوده و چند روز پیش عذرش را خواسته اند. خودش هم یک ماه پیش به تهران آمده اما می ترسد که بماند. از او هم می پرسم مادر جان همه تاکید دارند سفر نکنید. چرا گوش نمی کنید؟ می گوید اگر قرار است کرونا بگیرم و بمیرم دلم می خواهد در روستای خودمان باشم. تهران را دوست ندارم، نه پسرم کار دارد و نه جایی برای ماندن. برگردیم، حالا اگر زنده ماندیم آنوقت خدا بزرگ است و پسرم شاید کاری پیدا کرد و برگشت. از کنارش که بلند می شوم اسمش را می پرسم و می گویم راستی حالا که قرار است چند ساعت در اتوبوس باشی چرا ماسک و دستکش نداری؟ ، روسری را کنار می زند و جواب می دهد همین مگر کافی نیست، پسرم گفت ماسک نیست که بخریم، روسری ات را جلوی دهانت نگه دار! از او جدا می شوم و اسمش را تکرار می کنم؛ رعنا. س؛ سفرت بی خطر مادر!

کمی آنطرف تر زن جوان به همراه همسر و سه فرزندش راهی زاهدان است. از معدود مسافرانی هستند که دستکش پوشیده اند و بچه هایشان ماسک دارند. هر چند که موقع بازی دست شان را به همه جا می زنند و شاید چهره معصوم شان را با همان دستکش هایی که ممکن است آلوده باشد، لمس کنند. زن نگران است؛ بیشتر برای بچه هایش و به خاطر همین راهی شهر پدری اش شده. می گوید اینجا استرس داشتم. اگر می ماندیم و کرونا هم نمی گرفتیم از نظر روحی بیماری می شدیم. در زاهدان هوا گرم است و بیماری آن قدری شیوع ندارد. آنجا خیالمان راحت تر است. زن جوانی هم راهی امیدیه خوزستان است و شوهرش برای بدرقه آمده. می گوید شوهرم تهران کار می کند و من هم در رفت وآمد هستم. این بار نمی خواستم بیاییم، اما بیمارم و به خاطر وقت دکتر مجبور شدم بیایم.

هزینه های چند برابری برای سفر به شهرهای ممنوعه

در حیات ترمینال جنوب که اتوبوس ها کنار هم صف کشیده اند، سوار اتوبوس خرم آباد می شوم، کسی نیست جز دو مسافر در ردیف سوم. پدری همراه پسرش نشسته و منتظر حرکت است. الهیار حفیظی که دو روز پیش راهی تهران شده تا پفراینده پزشکی پسر سربازش در بیمارستان خانواده را پیگیری کند همان حرف ها را تکرار می کند چاره ای نبود، باید می آمدیم. از پله های اتوبوس که پایین می آیم، شاگرد راننده سیگاری دود می کند و می گوید نپرس چرا سفر می کنیم، بگو چطور کرونا نگیریم؟ از فرصت استفاده می کنم و می پرسم آقا اتوبوس را چه زمانی ضدعفونی کردید؟ پاسخ می دهد سه روز پیش قبل حرکت به تهران ضدعفونی کردیم اما بعدش خیر! پک دوم را که می زند، ادامه می دهد 15 نفر مسافر سوار اتوبوس می شوند اما نمی دانیم چه کسی ممکن است مریض باشد؟ نه ما ماسک و دستکش داریم نه آنها! همه بی خیالند با ورود راننده اصلی اتوبوس صحبت هایش را قطع می کند.

راننده ای که کنجکاو به ما نزدیک می گردد و می پرسد که درباره چه چیزی صحبت می کنیم. در پاسخ به پرسشی که پرسیده ام، می گوید خیالتان راحت همه چیز ضدعفونی شده!! راننده اتوبوس کناری هم که راهی اصفهان است با صدای بلندی تاکید می کند بگو تست سلامت هم می گیرند، در سه راهی خمین در جوابش می گویم اما مسافرهای زیادی صحبت های شما را تایید نمی کنند و هیچ کدامشان تست تب سنجی هم نشده اند. شاگردش می خندد و جواب می دهد اجباری نیست. هر کسی دوست داشته باشد می تواند تست بدهد!

مرتضی طالبی، راننده راستا تهران - خوزستان است که این روزها با 10-16 مسافر به خوزستان می رود و با 4-5 نفر برمی گردد. معتقد است مسافران کرونا را جدی نگرفته اند و اصول بهداشتی را رعایت نمی کنند. طالبی در راستا خود از شهرهای قم، اراک، بروجرد، خرم آباد می گذرد اما در زمان رفت و بازگشت ندیده است هیچ کدام از مسافران کنترل شوند. مسافران قم هم با اینکه اتوبوس های این راستا کار نمی کنند، با هزینه بیشتر سوار اتوبوس های او و همکاران دیگرش می شوند.

در راستا خروج از پارکینگ، پیرمرد کارگری که پوست صورتش زیر آفتاب ترمینال جنوب برنزه شده است سرراه مان سبز می گردد. چرخ دستی اش پر از بسته های ریز و درشتی است که باید بار اتوبوس گردد. می گوید نه آنقدر پول دارم که ماسک و دستکش بخرم و نه اینجا محلولی هست که دائم دست هایم را ضدعفونی کنم. اهل جنوبم و سال هاست کارگر این ترمینال. شب ها هم همین گوشه کنارها می خوابم. خدا بزرگ است و نمی گذارد امید بچه هایم به همین دوزار درآمد من قطع گردد.

هر سال می رویم امسال هم همینطور!

راهی ترمینال غرب می شویم که پارکینگش با تعداد مسافران حاضر در سالن برابری نمی کند. یکی از کارمندان ترمینال درباره این شلوغی می گوید باورتان نمی گردد اما از چند روز پیش که پلاک غیربومی را به شهرهای شمالی راه نمی دهند، مردم ماشین هایشان را در پارکینگ اینجا پارک می کنند و با اتوبوس راهی شمال می شوند. یکی از آنها در اتوبوس رشت نشسته بود، زنی که همراه مادر و فرزند شش ساله اش به سمت گیلان می رفتند. صحبت هایش اینطور آغاز می گردد هر سال عید به خانه مادرم در رشت می رویم و امسال هم دوست دارم بروم. شنیده ام کرونا شرایط سختی را به وجود آورده اما از خانه بیرون نمی رویم. ماشین هم نمی بریم چون شنیده ایم پلاک غیربومی راه نمی دهند. در پارکینگ ترمینال پارک کرده ام بعد از تعطیلات برمی گردم و برمی دارم.

خانواده دیگری هم کنارشان ایستاده و آنها هم راهی تکاب هستند. یک خانواده چهارنفره که هیچ کدام نه ماسک دارند و نه دستکش. پدرشان می گوید کسی را در تهران نداریم، نمی توانم سه هفته زن و بچه هایم را در خانه حبس کنم. به خانه پدرم می روم حداقل آنجا دوروبرمان شلوغ است و کلافه نمی شویم. ماشین هم نمی برم که بهانه ای برای تردد نداشته باشیم. چون در منزل مان پارکینگ نداریم، ماشین را در پارکینگ ترمینال گذاشته ام که خیالم تا برگشت مان راحت باشد.

نمی توان کارها را عقب انداخت

زن جوانی راهی کرمانشاه است و به گفته خودش برای آوردن وسایل ضروری به خانه پدرشوهرش می رود. از همسرش جدا شده و اگر وسایلش را برنگرداند همه را از دست می دهد. خانم میانسالی هم از شهرک صنعتی اشتهارد به تهران آمده و به بهانه بیماری اقوام نزدیکش راهی سنندج است و می گوید خدا درد را داده درمان هم می دهد، انشالله که اتفاقی نمی افتد. پسر جوانی هم برای مصاحبه کاری از ارومیه به تهران آمده و به گفته خودش قرار است بعد از عید کارش را در بیمارستان آغاز کند. پرستاری خوانده و معتقد است کرونا تمام می گردد، اما اگر نمی آمد، شاید دیگر فرصتی برای دریافت این کار به دست نمی آورد.

چند مسافر هم در پارکینگ اتوبوس ها روی سکوهای سیمانی منتظر نشسته اند. کنار بوفه چشمم به جوانی می افتد که موهای کوتاهی دارد و برای تسویه حساب پایان خدمت 2 روز پیش به تهران آمده و حالا باید برگردد چالوس. چند روز پیش جاده را بسته بودند. قبل از آمدن به تهران تماس گرفتم. گفتند هر طور شده خودت را برسان و تسویه کن. در غیر این صورت اضافه خدمت می خوری. وقتی ستاد کل تعطیل نیست و کار انجام می گردد، مگر می گردد نیامد؟ دوستش در ادامه این صحبت ها عنوان می کند بگو در این 2 روز چند داروخانه برای خرید ماسک رفتیم که حداقل در راه برگشت استفاده کنیم، اما هیچی نبود. خودش را مهدی معرفی می کند که تازه از پادگان مرخص شده و راهی لاهیجان است. می گوید بابت سلامتی خیالم راحت است چون هر روز در پادگان چند مرحله ضدعفونی داشتیم و از همه سربازها تست می دریافتد.

نمی توانم بیماری پسرم را نادیده بگیرم

چند سکو آنطرف تر کیفش را باز کرده تا به پسر چهار - پنج ساله اش آب بدهد. پسر دیگرش هم بیشتر از 10 سال ندارد و ماسک به صورت زده و آرام روی صندلی نشسته، هر چند نه خودش و نه پسر کوچکش ماسک و دستکش ندارند. راهی تکاب است. می پرسم چرا با دو فرزندت راهی تهران شده ای؟ جوابش تلخ است؛ این که در شهرشان یک متخصص روانپزشک بچه ها هم ندارند. می گوید پسرم اختلال روحی - روانی دارد و شب ها در خواب فریاد می زند. پول پزشک و داروی غیردولتی را ندارم. یکی از اقوام مان دکتری در بیمارستان میلاد معرفی کرد که با هزار زحمت بعد از شش ماه به ما نوبت دادند. مگر می شد که نیایم؟

تعطیل نیست که نیایم

اتوبوس زنجان هم با سه مسافر در حال حرکت است. یکی از مسافرهایش زنی است که می گوید باید کارهای ضروری اش در شرکت مخابرات و گاز تهران را انجام می داده. صبح آمده و الان هم برمی گردد. دست هایش را با کیسه فریزر پوشانده و می گوید دستکش نبود، این هم کاچی بهتر از هیچی! اگر چاره داشتم نمی آمدم. دو صندلی آنطرف تر پیرمردی نشسته که ماسک روی صورتش از چند جا پاره شده است. برای یک پفراینده دادگاهی راهی تهران شده و به گفته خودش اگر در جلسه امروز شرکت نمی کرد، پسرش محکوم می شد.

حداقل خلوتی اتوبوس ها این فرصت را داده که مسافران چند صندلی دورتر از هم بنشینند. چند ردیف عقب تر خودش را روی صندلی تک نفره رها کرده و خستگی در می کند. کارگر یک پروژه عمرانی سدسازی در بوشهر است و به تهران آمده تا از زنجان راهی میانه گردد. کارشان تعطیل شده و مدیران پروژه دیگر اجازه ماندن نداده اند. چاره ای هم نداشته چون اتاقی که به صورت مشترک با چند کارگر دیگر استفاده می کرده را تخلیه کرده بودند.

انتظار یک طرفه از مردم

از ترمینال خارج می شوم و باز هم به انبوه خودروهایی که در پارکینگ عمومی ترمینال آزادی صف کشیده اند، نگاه می کنم. زمانی که برای گزارش رفتم، مردم را بیشترین مقصران تداوم این چرخه سفر می دانستم و بخشی از آن هم درست بود. در میان تمام مسافران این روزهای کرونایی، برخی هم برای گذران تعطیلات عید راهی شهرهای آبا و اجدادی شان شده اند، اما آمارشان در مقابل آنهایی که چاره ای جز سفر ندارند چندان قابل توجه نیست. از مسافران گرفته تا متصدیان فروش بلیت و مسئولان و کارمندان ترمینال همه یک عقیده دارند نمی گردد یکطرفه از مردم خواست در خانه بمانند و خسارت عدم هماهنگی و تعطیل نبودن ادارات و نهادها را به تنهایی متحمل شوند.

مگر می گردد مانع سفر مردمی شد که دیگر این روزها در تهران کاری ندارند؛ آنهایی که کارگر هستند و با تعطیلی محل کارشان باید برگردند. قرنطینه برای کارگر جماعت معنا ندارد آن هم کسی که جایی برای خوابیدن ندارد و شب ها را در محل کارش می مانده است

مسافری که از تهران به مقصد رشت در سفر است می گوید: هر سال عید به خانه مادرم در رشت می رویم و امسال هم دوست دارم بروم. شنیده ام کرونا شرایط سختی را به وجود آورده اما از خانه بیرون نمی رویم. ماشین هم نمی بریم چون شنیده ایم پلاک غیربومی راه نمی دهند

بسیاری از ساکنان تهران که قصد سفر به شهرهای شمالی را دارند، از چند روز پیش که ورود پلاک غیربومی به استان های گیلان و مازندران ممنوع شده است، خودروی خود را در ترمینال مسافربری آزادی پارک می کنند و با اتوبوس راهی سفر می شوند.

منبع: همشهری

abanhome.com: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت