حقیقتی نگران کننده درباره هواپیماهای امروزی: قسمت اول - دَبی بلاگ

چندی قبل، در سالن انتظار فرودگاه منتظر یک پرواز داخلی بودم. به خاطر مشکل به وجود آمده تاخیری طولانی مدت در پرواز صورت گرفت و مجبور شدیم به مدت چند ساعت در سالن منتظر آماده شدن پرواز دیگری باشیم. این تأخیر طولانی شد و در نهایت برای مسافران تبدیل به موضوعی حاد و جدی شد و همگی آغاز به گلایه کردند. هواپیمایی که من منتظر آن بودم دارای مشکل نگهداری جدی بود به طوری که مأمور نارنجی پوش روی باند فرودگاه نیز از عهده رفع آن برنیامد. کل هواپیما برای آنالیز مجدد باید به جایی دیگری منتقل و هواپیمای دیگری جایگزین آن می شد که همین کار هم به زمان زیادی احتیاج داشت.

کل افراد در سالن انتظار به امید رفع شدن این مشکل منتظر نشسته بودند، از پنجره فرودگاه در حال تماشای خدمه بودم که چمدان ها و بقیه بارها را از هواپیما خارج می کردند. زمانی که هواپیمای تازه از راه رسید، خدمه سوخت گیری را انجام دادند، کیف ها و چمدان ها داخل هواپیما نهاده شد و همه چیز برای آغاز پرواز آماده شد. این صحنه یعنی تأخیر ساعت پرواز هواپیما را من به دفعات شاهد بوده ام، هر چند بعد از مهیا شدن هواپیمای تازه سوار آن شدیم و خیلی زود به مقصد خود رسیدیم.

اگر درست مثل پروازی که ما داشتیم، هواپیماهای دیگر نیز دچار این مشکل شوند چه بلایی سر مقصد آن ها خواهد آمد؟ زمانی که شما وقت کافی برای انتظار نداشته باشید، حتماً در خصوص تأخیر بیش از حد هواپیمایی خود نگران خواهید شد. فرض خود من بر این بود که زمانی که هواپیمایی دچار مشکل می گردد باید به نزدیک ترین محل برای تعمیر و نگهداری موقت منتقل گردد و سپس به سمت یک مرکز تعمیر و نگهداری مرکزی انتقال یابد یا حداقل داخل خود فرودگاه به طور اساسی تعمیر گردد و اگر هواپیما به تعمیر بیشتری احتیاج داشته باشد، احتمالاً این امر به وسیله کارکنان حرفه ای و آموزش دیده فرودگاه انجام می گردد.

اگر شرکتی مانند اپل (Apple) برای انجام تعمیرات کوچک سخت افزاری و نرم افزاری در فروشگاه های خود به چند صد دلار هزینه کردن احتیاج داشته باشد، پس یک شرکت هواپیمایی برای انجام چنین تعمیراتی بزرگی حتماً به چند صد هزار دلار پول احتیاج خواهد داشت.

اما ظاهراً من در این باره اشتباه می کردم. در طول چند دهه گذشته، خطوط هوایی آمریکا کارهای تعمیراتی سنگین و بزرگ خود را به هزاران کیلومتر آن طرف تر انتقال داده اند. این خطوط هوایی بزرگ، کارهای تعمیراتی خود را در کشورهای در حال توسعه انجام می دهند تا از این طریق به اندازه زیادی در هزینه های خود کاهش ایجاد نمایند. در این کشورهای در حال توسعه مکانیک های مختلفی کل هواپیما را باز می نمایند و بعد از تعمیر دوباره به حالت اولیه برمی گردانند. این مکانیک ها ممکن است حتی خواندن و یا نوشتن زبان انگلیسی را نیز بلد نباشند.

تقریباً تمامی هواپیماهای خطوط هوایی استان متحده آمریکا (US Airways) و شرکت هواپیمایی ساوت وست (Southwest)، هواپیماهای خود را به مرکز نگهداری و تعمیر در کشور السالوادور (کشوری در آمریکای لاتین) منتقل می نمایند. شرکت هواپیمایی دلتا (Delta) نیز هواپیماهای خود را برای تعمیر به کشور مکزیک می فرستد. شرکت هواپیمایی آمریکان (American) هنوز هم بیشتر کارهای سنگین تعمیر و نگهداری هواپیماها را در آمریکا انجام می دهد اما بعد از ادغام این شرکت با خطوط هوایی ایالات متحده، به طور حتم آمریکن نیز تعمیرات خود را به خارج از کشور منتقل خواهد نمود.

شرکت های هواپیمایی به طور کامل کارهای مربوط به نگهداری و تعمیر خود را به خارج از مرزها انتقال می دهند و البته باید گفت که علت بسیار خوبی برای این کار وجود دارد و آن هم کاهش هزینه های کارگر و دیگر منابع مورد احتیاج است. مکانیک هایی که در السالوادور، مکزیک، چین و جاهای دیگر کارهای تعمیر و نگهداری را انجام می دهند، معمولاً هزینه کمتری نسبت به مکانیک های ایالات متحده آمریکا دریافت می نمایند. البته این کار برای ملت آمریکا بدون هزینه های جانبی نبوده است و به علت همین برون سپاری تعداد مشاغلی که مربوط به نگهداری و تعمیر هواپیما هستند از 72000 موقعیت شغلی در سال 2000 به 50000 موقعیت شغلی در سال 2015 کاهش یافته است؛ اما مشکل تنها کاهش شغل نیست. یک قرن پیش، آپتون سینکلر (Upton Sinclair نویسنده معروف و پرکار آمریکایی) رمان خود را با نام د جانگلتو (The Jungleto) در خصوص شرایط اسفبار کارگران در کشتارگاه ها نوشت، اما تنها چیزی که مردم به آن توجه کردند امنیت و ایمنی گوشت هایی بود که از آن ها استفاده می کردند چون با مشاهده شرایط اسفناک این کارگران مردم متوجه شدند که گوشت های مصرفی شان در شرایط بسیار نامساعد تهیه می گردد.

در این موضوع نیز مسئله دقیقاً همین است، امنیت یکی از مسائل بسیار مهم در خطوط هوایی محسوب می گردد. سازمان هوانوردی فدرال آمریکا به عنوان متولی نظارت بر تمامی امور هوایی کشور امریکا قرار بود تمامی مراحل تعمیر و نگهداری از هواپیماها را مورد آزمایش و آنالیز قرار دهد اما به خاطر اینکه پول و نیروی انسانی کافی برای انجام این کار نداشت، پیروز به انجام آن نشد.

یکی از مراکز خارجی تعمیر و نگهداری هواپیما که به سرعت در حال رشد است، در حوالی فرودگاه بین المللی السالوادور واقع شده است. این فرودگاه به نام اسقف اعظم آرنولفو رومرو (Arnulfo Romero) که در سال 1980 ترور شد، نام گذاری شده است. این فرودگاه به مرکزی شلوغ تبدیل شده و بسیاری از هواپیماهای خارجی برای تعمیر و نگهداری به این مکان منتقل می شوند.

هواپیماهایی که برای خطوط هوایی ایالات متحده آمریکا، ساوت وست، جت آبی (Blue jet) و بسیاری از خطوط هوایی کوچک تر آمریکایی پرواز می نمایند، معمولاً در این منطقه برای تعمیر و نگهداری فرود می آیند. آئرومن (Aeroman) پایگاه اصلی تعمیر برای خطوط هوایی ملی السالوادور بود. این پایگاه مجموعه ای از 5 سوله، 18 خطوط فراوری و تعدادی فروشگاه تخصصی است که به طور اتوماتیک تمامی مراحل تعمیرات را انجام می دهد. این شرکت برای توصیف خود از یک واژه چندملیتی با عنوان پیشرو در دنیا برای ارائه راه چاره های تعمیر و نگهداری هواپیما استفاده می نماید. حدود 2000 مکانیک و سایر کارکنان در مجموعه فرودگاهی کار می نمایند که به شدت به وسیله حصار و سیم خاردار محافظت می گردد.

هواپیماهایی که از استان متحده برای تعمیر به آئرومن فرستاده می گردد، متحمل شرایطی به نام نگهداری سنگین (heavy maintenance) می شوند که اغلب به باز شدن کامل هواپیما می انجامد. نگهداری سنگین به این صورت است که هر صفحه و پنل باله ها، دم ها، فلپ ها و سکان ها باز می گردد. بخش های دیگری همانند کابل ها، راکت ها، بلبرینگ ها و پیچ و مهره های داخل آن نیز باز خواهند شد تا مورد آزمایش و آنالیز دقیق قرار گیرند. ارابه فرود نیز جداشده و به خاطر احتمال وجود ترک، نشت هیدرولیکی و خوردگی، مورد آنالیز و آزمایش قرار می گیرد. موتور هواپیما هم مورد آزمایش و آنالیز دقیق قرار می گیرد. داخل هواپیما، جایگاه مسافران، محل قرارگیری چمدان ها، موکت و پنل های کناری آزمایش و آنالیز می شوند. سپس تمامی موارد جدا شده و پس از رفع ایرادات آنها را دقیقاً در محل قبلی خود قرار می دهند.

این کار بسیار سخت و پیچیده است و انجام آن به نیروی بسیار زیادی احتیاج دارد. تمامی دستورالعمل ها و راهنماهای موجود به زبان انگلیسی نوشته شده اند. براساس قوانین اف.ای.ای، برای اینکه یک مکانیک بتواند به گواهی این سازمان دست یابد، باید قادر به خواندن، نوشتن و صحبت کردن به زبان انگلیسی باشد. بیشتر مکانیک ها در السالوادور و بعضی از کشورهای در حال توسعه دیگر که کار تعمیر و نگهداری هواپیماها و جت های بزرگ را انجام می دهند، معمولاً این استانداردها را ندارند. در مرکز آئرومن السالوادور، تنها یک مکانیک از 8 مکانیک گواهی اف. ای.ای را دارند. در یک پایگاه تعمیرات اساسی استفاده شده به وسیله خطوط هوایی ایالات متحده در چین، این نسبت به ازای یک مکانیک با گواهی اف.ای.ای برای هر 31 مکانیک بدون این گواهی است. در مقابل، زمانی که تمامی کارهای تعمیر و نگهداری در داخل استان متحده انجام می گردد، بیشتر کارکنان و مکانیک ها دارای گواهی اف.ای.ای هستند.

در یک شرکت تعمیر و نگهداری هواپیماهای آمریکایی در تولسا، تعداد مکانیک هایی که گواهی ندارند به کسانی که این گواهی را دارا هستند 4 به 1 است. از آنجایی که کار تعمیر و نگهداری سخت و سخت است و انجام آن در خارج از مرزهای استان متحده مقرون به صرفه تر خواهد بود، به نظر می رسد این کار به مهارت زیادی احتیاج ندارد؛ اما واقعیت این نیست. اگر بخشی از هواپیما به درستی تعمیر نگردد یا قسمت های مختلف آن به درستی در جای خود قرار نگیرند، مشکل بسیار بزرگی پیش خواهد آمد. فرض کنید در حین تعمیر، مکانی که برای قرار دادن چمدان ها از آن استفاده می گردد به درستی در جای خود قرار نگیرد. با ,ورود هواپیما به هر چاله هوایی، ممکن است وسایل از آن خارج گردد و بر سر مسافرها فرود آید و آسیب هایی را نیز بر آنها وارد کند.

ادامه دارد...

منبع: Vanity Fair