هیچ وقت ادعا نکرده ام اگر به حرف من گوش بدهند همه چیز درست می گردد - دَبی بلاگ

هوشنگ جاوید پژوهشگر موسیقی در آستانه برگزاری سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر در گفت وگو با خبرنگاران می گوید: در دوره های گذشته کاری کردند که موسیقی نواحی مظلوم، مظلوم تر گردد. اگر می خواهند در قالب جشنواره، برای موسیقی نواحی کاری انجام بدهند بهتر بود جشنواره موسیقی فجر را از مرکز دور و در مناطق مختلف تقسیم می کردند به شکلی موسیقی اقوام مختلف در مناطق دیگر اجرا گردد. اگر چنین کاری انجام می شد حمایت بیشتری صورت می گرفت.

او ادامه می دهد: جشنواره موسیقی فجر برای تهرانی ها است. از طرفی مرکزیت سالن های موسیقی در تهران، تالار وحدت است با این حال موسیقی نواحی را به سالن های ناشناخته تر می برند. خیلی راحت می توانستند یک یا دو روز از جشنواره را در تالار وحدت به موسیقی نواحی اختصاص بدهند. به شما قول می دهم بلیت ها هم خیلی خوب فروش می رفت.

جاوید می گوید: بعضی از هنرمندان موسیقی نواحی ما درجه های هنری دارند و عده ای از آن ها در دنیا خوش درخشیدند؛ به مسؤولان بگویید می خواهند یک فرد بین المللی را به جشنواره بیاورید، آیا او آنقدر ارزش ندارد که سالن بهتری به او بدهید؟ در اروپا بسیاری از هنرمندان نواحی را در سالن های بزرگ جا می دهند.

این پژوهشگر موسیقی اقوام ادامه می دهد: کنسرت هنرمندان موسیقی نواحی به اندازه کنسرت یک ارکستر سمفونیک ارزشمند است. اینکه بلیت های کنسرت نواحی را ارزان کنیم به بیراهه رفته ایم زیرا هنر را در نگاه عامه امروز ارزان نموده ایم. ارزش هنر به پول نیست اما امروزه نگاه عامه این است اگر بلیت ها ارزان باشد یعنی ارزش هنری پایین است.

او با این حال تاکید می نماید: هیچ وقت ادعا ننموده ام اگر به حرف من گوش بدهند همه چیز درست می گردد؛ اما معتقد هستم باید برنامه ریزی دقیق بر اساس هدفی تعیین وجود داشته باشد.

این پژوهشگر موسیقی در ادامه می گوید: از فراوریات پژوهشگران استفاده و استقبال جدی نمی نمایند؛ حتی خود دست اندر کاران هنر. در کشورهای خارجی از پژوهشگران استفاده و از این طریق جریان موسیقی یک کشور را عوض می نمایند. اما ما چنین چیزی را نمی بینیم و همیشه بی مهری ها و نامهربانی ها جای تقدیر را می گیرد.

او اضافه می نماید: یک نگاه به تعداد پژوهشگران ما بیندازید؛ اما تهیه نمایندگان به سمت پژوهش های آن ها نمی روند. کار موسیقی ایرانی را به جایی رسانده اند که جوان بیچاره می خواهد کار کند اما کار فراهم نیست و او سر از غذاخوری ها و کافه ها درمی آورد.

جاوید می گوید: با احترام به همه می گویم جای این افراد روی صحنه است. هنرمند بیچاره برای گذران یک زندگی چه کارهایی که انجام نمی دهد. من استعدادهای موسیقایی را می شناسم که در رستوران ها می خوانند و می نوازند.

او با بیان اینکه رشته ها را در دانشگاه متورم نموده اند، اظهار می نماید: رشته تحصیلی فراوری نموده اند اما برای جوان های فارغ التحصیل برنامه ریزی دقیقی وجود نداشته است. زمانی که در خانه موسیقی بودم پیشنهادهایی دادم اما گوش شنوایی وجود ندارد. نبود بودجه کار به دست خیلی چیزها داد. واقعاً از بنیاد به یکسری کارها فکر نشده است. کسی که برای هنر تربیت شده بهتر است در جای خودش به کار گرفته گردد؛ امیدوارم راهی پیدا نمایند که موسیقیدان راننده تاکسی نگردد.

این پژوهشگر موسیقی اضافه می نماید: از راه دلسوزی به هنر ضربه زده اند. حالا در این میان کتاب هم نوشته گردد، چه فایده ای دارد؟ با این ها من وقتم را روی موسیقی آئینی گذاشته ام و پژوهش هایم را در این زمینه ارائه می کنم. سال جاری هم چند کتاب برای ارائه کردن دارم.