پرنده های آب نشین و سیر تکاملی آنها - دَبی بلاگ

به گزارش خبرنگاران و به نقل از گانز مانیتور، در ساعت 10:18 صبح به وقت محلی در تاریخ 26 ژوئیه سال 2020، یک هواپیمای دوزیست عظیم بدن خود را به آب های دریای زرد در نزدیکی اقیانوس آرام زد. این پرنده که AG600 Kunlong (معادل تقریبی اژدها ماهی) نام داشت، مجهز به چهار موتور توربوپراپ قدرتمند بود و می توانست بدنه 100 هزار پوندی خود را روی سطح آب جا به جا کند.

دستاورد چینی مورد نظر هم اکنون به عنوان عظیمترین هواپیمای دوزیست دنیا شناخته می گردد. یکی از افسران سابق سیا می گوید: ابر قدرت ها به دنبال راهی برای حفظ رجحان نظامی خود در موقعیت های استراتژیک هستند و قطعا یکی از انواع این کوشش ها در قالب رجحان هوایی نمایانگر می گردد. اما آیا به راستی AG600 می تواند نشان دهنده بازگشت غیر منتظره هواپیماهای آب نشین باشد؟

عکسی که در ادامه مشاهده می کنید، تصویری از یک هواپیمای آب نشین قدیمی مربوط به سال 1901 است. این نمونه احتمالا یکی از اولین کوشش ها در زمینه فرود آبی باشد!

اما اگر دقیق تر بگوئیم؛ در سال 1898 فردی به نام Wilhelm Kress پیروز به ساخت نخستین هواپیمای آب نشین خود شد.

چند دهه بعد؛ ساخت هواپیماهایی با قابلیت استفاده از آب به عنوان باند مورد توجه کمپانی هایی مانند بوئینگ نیز نهاده شد زیرا عملا خلبان تنها به یک سطح آبی احتیاج داشت،از این رو قایق های پرنده و هواپیماهای آب نشین به عنوان فرصتی مهم در تمرکز کمپانی های فعال در صنعت هوانوردی نهاده شد.

پس از برنامه ریزی های بسیار، یک شرکت بریتانیایی به نام سوپرمارین توانست به اولین اپراتور نخستین قایق پرنده دنیا در سال 1919 تبدیل گردد. در واقع با گشت و گذاری مختصر در تاریخ صنایع نظامی می توان به نتیجه مهم دست یافت: بریتانیا در حوزه هواپیماهای آب نشین رهبری بی رقیب به نظر می رسید، چه از نظر کمیت و چه کیفیت!

*قایق پرنده گلن کورتیس مدل E اولین هواپیمای کاملا پیروز در نوع خود به شمار می رفت. این محصول یک بازطراحی حرفه ای از مدل قبلی یعنی D بود و به بیان دیگر نمونه بالغ آن محسوب می شد. پایان سه نمونه از مدل E فراوری شد که هر یک از آنها به موتور متفاوتی مجهز بودند. برای مثال مدل E-8-75 با سرعت حداکثری 83.6 کیلومتر در ساعت پرواز می کرد و می توانست تا 180 کیلومتر مسافت را پیش از سوخت گیری مجدد طی کند.

مدل E

بدین ترتیب مدل E در تاریخ 8 مه سال 1911 تبدیل به نخستین هواپیماهای خریداری شده توسط نیروی دریایی آمریکا شد و نام آن به کورتیس A-1 Triad تغییر یافت. این دستاورد همچنین به عنوان یک بستر آزمایشی برای بسیاری از فناوری های نظامی بعدی مورد استفاده نهاده شد. چنین پروژه هایی نشان می دهند که بریتانیایی ها تنها گروه مطلع از ارزش ذاتی قایق های پرنده با ابعاد عظیم و ظرفیت حمل بار بالا نبودند. البته شاید این سوال برایتان پیش بیاید که قایق های پرنده اولیه کورتیس برای جا به جایی تعداد زیادی از افراد بیش از حد کوچک بودند و از این رو علت استقبال فراوان از آنها چه بود؟ این پرنده ها عملیات های مهم نظامی مانند نظارت و شناسایی را بدون احتیاج به باند پرواز انجام می دادند.

تصویری از A-1 Triad

*به موازات حرکت دنیا در راستا جنگ در سال 1914، قایق های پرنده و هواپیماهای شناور یا همان آب نشین توانستند ارزش واقعی خود را به همگان ثابت نمایند. برای کشوری مانند آمریکا این پرنده های استراتژیک عمدتا از تاسیسات نظامی ساحلی آماده فعالیت می شدند. این در حالی است که بریتانیایی ها از کشتی های ویژه ای برای این مقصود استفاده می کردند.

مجموعا در روزهای ابتدایی حمل و نقل هوایی، هواپیماهای آب نشین به طور گسترده به اهدافی نظیر نظارت و شناسایی اختصاص می یافتند و اغلب هم فقط در شرایط جوی پایدار و آرام قادر به پرواز بودند. اما با ادامه جنگ سرنوشت این محصولات هوایی نیز دستخوش تغییرات زیادی شد و پس از آن عمدتا برای حمله به کشتی های دشمن استفاده می شدند.

تصویری از یک هواپیمای آب نشین Caudron مربوط به آوریل سال 1914

*پیش تر در خصوص کوشش های آمریکا و بریتانیا به منظور فراوری هواپیماهای آب نشین پیشرفته تر از دیگری صحبت شد. اما در این میان نمی توان از کلکسیون قدرت های مرکز (یکی از دو طرف درگیر در جنگ دنیای اول شامل امپراتوری آلمان، اتریش- مجارستان، عثمانی و بلغارستان) نیز چشم پوشی کرد. فناوری های آلمانی غالبا از بریتانیایی ها یا آمریکایی ها برتر بودند. با این حال این رجحان لزوما به پیروزی در جنگ منتهی نشد.

با وجود آن که زد و خورد میان هواپیماهای آب نشین آلمان و بریتانیا نادر بود، اما یک نبرد شاخص در تاریخ 4 ژوئن سال 1918 به وقوع پیوست. در این درگیری 5 فروند Felixstowe F-2As در کنار 1 کورتیس H-12 مقابل 14 هواپیمای آلمانی در انواع مختلف نهاده شدند. انگلیس توانست در این رویارویی با سرنگونی 6 فروند از هواپیماهای آلمانی، آنها را وادار به عقب نشینی کند. کورتیس H-12 تنها مصدوم از جبهه انگلستان بود.

در ادامه تصاویری از پرنده های آب نشین جنگ دنیای اول را مشاهده می کنید که حاصل پیشرفت فناوری مرتبط تا آن موقع محسوب می شد:

کورتیس NC-3

تبلوید شیندر

کورتیس H-12

کورتیس H-16

کورتیس WANAMAKER

شورت تایپ 184

Aeromarine 40

Felixstowe F-2A