چگونه رویاهای رنگی به قتل رومینا منجر شد؟!
به گزارش دَبی بلاگ، مهدی فرشیدی سپهر که نمایش های متعددی را برای گروه سنی نوجوان اجرا نموده است، باور دارد که در قتل رومینا، هنرمندانی که برای نوجوانان کم کاری نموده اند، نیز مقصر هستند.

این هنرمند تئاتر در مصاحبه با خبرنگاران تاکید نمود که با رویاهای رنگی رنگی و آواز و بادکنک نمی توان به آسیب شناسی مسایل نوجوانان پرداخت بلکه باید درباره پرتگاه های روانی و تنگناهای اخلاقی بین انسان با انسان حرف بزنیم که اگر نزنیم، خلاء آن به صورت اختلال و بحران دیده می شود.
او که دو سال پیش نمایش پدران را درباره روابط میان پدران و دختران روی صحنه برده بود، به نقش تاثیرگذار تئاتر بر رشد شخصیت بچه ها و نوجوانان پرداخت و شرح داد: پُر واضح است که تئاتر باعث رشد هوش تماشاگرانش و قدرت مصاحبهی انسان با خویشتن می شود. به طور مثال وقتی کسی در سرحد جنون دچار حسادت شده و تئاتر دیده، می داند چگونه با این حسادت خود مصاحبه کند چون در تئاتر یا مستقیما این را می آموزیم یا غیر مستقیم، جایی از شخصیت مان تقویت می شود که به ما این مهارت را می آموزد که با خود حرف بزنیم.
او ادامه داد: کسی که ترسیده، کسی که تحقیر شده، کسی که رشد یا پس رفت نموده، اگر تئاتر دیده باشد، ماهرانه تر با اینها رو به رو می شود اما وقتی تئاتر ندیده باشد، زبر و خشک تر با این شرایط ها رو به رو می شود.
فرشیدی سپهر تاکید نمود:اینجا منظورم از تئاتر ، دیدن تئاتر در سالن های پیشرفته تئاتری نیست بلکه هرگونه ای از نمایش از قصه گویی های ساده بگیرید تا تئاترهای میدانی که در روستاها هم اجرا می شود و تئاترهایی که در سالن های پیشرفته به صحنه می رود، فرقی نمی نماید، همه اینها اثرگذار است.
او با ابراز تاسف از قتل رومینا دختر نوجوان تالشی به دست پدرش افزود: اما اجازه دهید به یک خلاء اشاره کنم. همین چند وقت پیش پدری، دختر خود را نابود کرد. در این میان مسئول کیست؟ گروه های نمایشی که غالبا به خنداندن مردم می پرداختند و داستان های فانتزی را درباره یک سارق دریایی، دختری در مزرعه آفتابگردان ها، بادکنک ها و ... می گفتند و هرگز به داستان های ظریفی درباره روابط پیچیده بین پدر و دختر و مادر و پسر نمی پرداختند، در این لحظه مسئول هستند.
این کارگردان با اشاره نقش مشخص نماینده هنرمندان در پرداختن به مسایل نوجوانان افزود: انگار این گروه ها نکته ای را که باید درباره آن حرف می زدند، کنار گذاشتند و این خلاء در جامعه احساس می شود. بنابراین پر واضح است که تئاتر، اثرات پیش برنده ای بر ذهن بشر دارد امااین هم مبرهن است که ما در جامعه خودمان این اثرات پیش برنده را نداریم یا بسیار بندرت و ضعیف داریم.
فرشیدی سپهر با تاکید بر نقش مهم تئاتر در فراهم کردن زمینه مصاحبه میان افراد یک جامعه اعلام کرد: بله تئاتر می تواند تاثیرات بسیار زیادی در تقویت قدرت مصاحبه در انسان داشته باشد و اصلی ترین مصاحبه هم مصاحبه با خویشتن است سپس مصاحبه با دیگران.
او در عین حال متذکر شد: اما من به عنوان یک تئاتری وقتی در تئاتر خودم این قدرت را در بشر تقویت نمی کنم و فقط او را می خندانم و به یک داستان خارجی بامزه مشغول می کنم، فردا روزی در برابر جامعه ام که از بی مصاحبهیی رنج می برد، جنایت و قهر و سارقی می نماید، دو تکه می شود و ... مسئولم.
کارگردان نمایش عقل صورتی تاکید نمود: اتفاقا ماجرای رومینا هشدار عظیمی بود برای فعالان حوزه کودک و نوجوان که بدانیم فقط قصه گفتن درباره رویاهای رنگی رنگی ثمربخش نیست. ما باید درباره پرتگاه های روانی و تنگناهای اخلاقی بین انسان با انسان حرف بزنیم. اگر نزنیم، خلاء آن به صورت اختلال و بحران دیده می شود.
فرشیدی سپهر در پاسخ به این پرسش که چرا هنرمندان کمتر به خلق اثر هنری برای گروه سنی نوجوان می پردازند، شرح داد: یکی از دلایلی که مدیران، گروه های نمایشی و فعالان در این زمینه به این حوزه نمی پردازند، این است که کسب درآمد از مهدکودک و خردسالان راحت تر است. آنها انبوه هستند. بی اختیار و مفعولانه به تئاتر آورده می شوند و به این واسطه یک اجراگر تئاتر می تواند در آمد کلان تری داشته باشد اما نوجوانان بندرت به تئاتر می آیند. آوردن یک دبیرستان پسرانه یا دخترانه به تئاتر به مراتب مشکل تر از آوردن یک مهدکودک به تئاتر است.
او ادامه داد: به همین دلیل هنرمندی که توسط مدیران و خودش یاد گرفته که به معیشت خود فکر کند، طبیعتا رسالت خود را کنار می گذارد و به دنبال گونه ای از تماشاگران می شود که پول بیشتری به جیبش سرازیر نمایند. این یکی از دلایلی است که ما فراوریات برای نوجوانان کمتر داریم.
این هنرمند درباره دیگر دلایل کم کاری در حوزه نوجوانان گفت: نکته دیگر این است که نوجوانان را نمی توان با بادکنک و اسمارتیز گول زد. آنان می خواهند درباره خدا، مرگ، حیات، تولد بچه، عشق و ... حرف بزنند و چیزهایی بدانند. هنرمندی که می ترسد درباره اینها حرفی بزند، مدیری که می ترسد برای اینها مجوز صادر کند، مادر و پدری که می ترسد از گروه های هنری مطالبه گر باشد تا در این زمینه کار نمایند، مانعی می شود بر سر راه فراوری.
او که خود معتقد است برای گروه سنی کودک کار می سازد،اعلام کرد: من برای بچه ها تئاتر می سازم اما چون در تئاترِ کودکم با مردم و بچه ها حرف های جدی و بنیادی می زنم، منتقدان نصفه و نیمه اسم آن تئاترهای جدی مرا برای بچه ها، تئاتر نوجوانان می گذارند در حالیکه اگر شجاع باشیم، می بینیم که نوجوان می خواهند درباره عشق، ارتباط زنانه مردانه، پول، وجود یا عدم وجود خداوند، شناخت ادیان و مسایلی از این دست حرف بزنند. اگر شجاع باشیم، باید درباره این چیزها با نوجوانان صحبت کنیم.
فرشیدی سپهر افزود: من هنوز نتوانسته ام آن طور که می خواهم برای نوجوانان چیزی بسازم. از نظر من پدران تئاتری است برای بچه ها. موضوعی که در آن مطرح می شود که همانا مصاحبه با خویشتن و سرزنده نگه داشتن رابطه پدران و دختران و سرزنده نگه داشتن چشم تیزبین و درون نگر انسان است، برای بچه ها نقل شده نه برای نوجوانان. نوجوانان حرف های بسیار مگوتر و عمیق تری را لازم دارند.
او که تجربه کار با گروه های نوجوان را در شهرهای گوناگون داشته است،ادامه داد: بنابراین خودم نمایش پدران را برای بچه ها می بینم نه نوجوانان. نوجوانان درباره تیترهایی که در همین مصاحبه گفتم، احتیاج به مصاحبه دارند. تجربیات گوناگونی با نوجوانان داشته ام، نوجوانانی که سخت زندگی می نمایند در خانواده های مشکل دار در حاشیه شهر یا شهرهای مرزی. نوجوانانی که در شهرهای ثروتمند در خانواده های مرفه زندگی می نمایند و همه اینها دچار یک مشکل هستند؛ قادر به مصاحبه با خودشان نیستند.
او از دیگر مسائل نوجوان نیز سخن گفت و شرح داد: آنان الگوهای محدودی را می شناسند که اغلب مشهور، پولدار ، دکتر ، خلبان یا ورزشکار هستند و الگوهای بسیار کمی را از میان خردمندان، هنرمندان، مولفان و دانایان می شناسند. این بحران بسیار عظیم است.
مهدی فرشیدی سپهر در سرانجام هشدار داد: یک نوجوان باید صد انسان پیشرفته را بشناسد نه ده نفر را که سه نفرشان فوتبالیست هستند و دو نفرشان هنرپیشه معروف و دو نفرشان هم خلبان های بین المللی. این کافی نیست. بنابراین در سراسر این شهرها و در میان فقرا و ثرتمندان، نوجوانان را دچار این دو مشکل می بینم؛ مدرک گرا و تحصیل زده هستند و می خواهند مشهور و پولدار باشند و الگوهای زیادی را نمی شناسند و دیگر اینکه قادر نیستند بدون جنگ و دعوا با خودشان مصاحبه نمایند.
منبع: خبرگزاری ایسنا