عکس ، درمان یک سرطان خطرناک با مهندسی معکوس این باکتری ! - دَبی بلاگ

تومورهای سرطانی به شیوه های مختلفی می توانند از واکنش سیستم ایمنی بدن بگریزند و به همین علت درمان این بیماری مسئله ای سخت است. حالا دانشمندان توانسته اند یکی از باکتری های رایج روده را به گونه ای مهندسی کنند که قابلیت شناسایی و نابودسازی تومورهای سرطانی از داخل را داشته باشد.

دانشمندان پیش تر متوجه شده بودند که برخی باکتری ها می توانند در داخل تومورها زنده بمانند. حالا پژوهش نو محققان دانشگاه کلمبیا نشان داده است که با مهندسی ژنتیک می توان از این باکتری ها برای شناسایی و حذف تومورها به کمک سلول های ایمنی استفاده کرد.

یکی از روش های گریز تومورها از سیستم ایمنی با جلوگیری از دخالت سلول های ایمنی در فرایند کموتاکسی است. سلول های ایمنی با کمک همین فرایند تومورها را شناسایی می کنند. فرایند کموتاکسی با کمک سیتوکین ها انجام می شود که پروتئین های ریزی با قابلیت اطلاع رسانی به سایر سلول های ایمنی هستند. یکی از این سیتوکین ها با نام کموکین CXCL16 پیش تر در تحقیقات برای مقابله با سرطان مؤثر شناخته شده بود، اما انتقال CXCL16 به داخل محیط تومور تا به امروز ممکن نشده بود.

محققان در روش نو مبارزه با سرطان چه کار کرده اند؟

حالا دانشمندان با کمک یک گونه مهندسی شده از باکتری E. coli که معمولاً در روده پیدا می شود، توانسته اند راهی برای انجام این کار پیدا کنند. آن ها این باکتری را به گونه ای تغییر دادند تا بتواند به سلول های بیمار در بدن حمله کند. پس زمانی که باکتری وارد تومور شد، این قابلیت فعال می شود و کافت سلولی رخ می دهد.

با کمک کافت سلولی، کموکین CXCL16، سلول های T یا همان گلبول های سفید را به کار می گیرد تا به مبارزه با سرطان بپردازند. دانشمندان در این روش از کموکین دیگری به نام CCL20 هم استفاده می کنند که جاذب لنفوسیت هاست. لنفوسیت ها نوعی گلبول سفید به همراه سلول های دندریتیک هستند که مسئولیت آغاز پاسخ ایمنی را بر عهده دارند.

محققان می گویند ترکیب این دو کموکین اثر درمانی این روش را افزایش می دهد و پاسخ ایمنی قدرتمندتری را علیه تومور ایجاد می کند که پیش تر در دسترس نبود. آزمایش های فعلی روی موش ها نشان داده است که این درمان علاوه بر تومورهایی که دارو مستقیماً به آن ها رسیده است، می تواند برای تومورهای دورتر هم مؤثر باشد. به علاوه، در این روش باکتری ها آسیبی به بافت های سالم وارد نمی کنند.

پژوهشگران حالا تلاش دارند تا این روش را برای آغاز آزمایش های بالینی روی انسان بهبود ببخشند. نتایج تحقیقات آن ها در مجله Science Advances منتشر شده است.

227227