ابزورد حاصل انتظاراتی است که برآورده نخواهد شد - دَبی بلاگ

سید جواد اشکذری در جلسه نقد کتاب ابزورد که شامگاه یکشنبه، یکم اسفند ماه، در حوزه هنری خراسان رضوی برگزار گردید، اظهار کرد: انسان امروز خیلی اتفاقات را می بیند اما با آرزو و امید آینده زندگی می نماید. مثلا مادر شهیدی که 30 سال انتظار بازگشت فرزندی مفقودالاثر را می کشد و هر پنجشنبه حیاط را جارو می نماید که شاید گمشده اش بازشود یا زنی که در مدت یک ربع در شلوغی میدان فردوسی عاشق مردی شده و هر روز سر همان ساعت با لباس قرمز دور میدان فردوسی با رویا و آرزوی تماشا آن مرد پرسه میزند تا دیوانه می شود. انسان امروز علی رغم این همه رنج باز با آرزو و امید آینده زندگی می نماید.

وی در مورد سابقه فعالیت های ادبی خود گفت: در سال های 79 و 80 دانشجویی فعال بودم و سیاست را دنبال می کردم اما خیلی زود متوجه شدم چیزی به نام سیاست وجود ندارد. آن سال ها شب شعرهای دانشگاه به شدت فعال بود. شعرها بیشتر فضای سیاسی داشت و ما دانشجویان از فضای باز سیاسی آن سال ها استفاده می کردیم. من هم به نوشتن علاقه مند بودم. همزمان با ازدواج از فضای سیاست فاصله گرفتم و به روزنامه ها و هفته نامه هایی مثل توس و یک هفتم پیوستم. آن سال ها همه نوشته هایم تشویق می کردند اما خودم نمی دانستم که چه دارم می نویسم.

این نویسنده و روزنامه نگار ادامه داد: آن روزها من با اتوماتیک آبی روی کاغذهای کاهی می نوشتم و قلم سبزی هم بود که روی همان کاغذها با خطی ریز ایرادهای کارم را می گرفت. تا قبل از آن ویرایش ها و ایرادگیری ها من هم مثل هر نویسنده تازه کاری خودشیفته بودم و تصور می کردم بی نقص می نویسم. صاحب آن قلم سبز به من یاد داد باید به نوشتن ادامه دهم اما نوشته هایم پر از ایراد است. من هنوز آن دست نوشته ها را نگه داشته و قاب گرفته ام. قلم سبز او خیلی بیشتر از قلم آبی من که با خط درشت می نوشت در کار نویسندگی ام برجسته است. صاحب آن قلم عباس ساعی بود که برایم حکم استاد دارد. من هر چه در روزنامه نگاری دارم، خودم را مدیون او می دانم. او در حوزه روزنامه نگاری و رسانه حق زیادی به گردن من دارد. اگر آن قلم سبز نبود، راستا روزنامه نگاری من به سمت دیگری می رفت و شاید هم اکنون این جا نمی بودم.

اشکذری با بیان اینکه تجربه شعری من به دهه 70 باز می شود، اعلام کرد: آن سال ها در نشست های خاوران شرکت می کردم و به شکل محدود شعر می نوشتم اما بعدها تئاتر برایم جدی تر شد و در کنار حرفه روزنامه نگاری فعالیتم را در این حوزه پیش گرفتم. با این حال جزو کسانی نبودم که بخواهم به هر شکلی بنویسم و شرایط فکری و عاطفی ام مرا به سمت نوشتن می برد. گاهی چیزهایی می نوشتم یا صدایم را ضبط می کردم اما همواره آن را پاک می کردم تا اینکه در سال 1399 در طول یک ماه دچار گونه ای تجربه مسخ شدم. در آن روزها به شدت از خودم و خانواده ام دور شده بودم.

وی با اشاره به اینکه ابزورد محصول حالات روحی من در آن یک ماه است، مطرح کرد: خودم شعرهای این مجموعه را به عنوان منظومه ای مرتبط در نظر نمی گرفتم. هیچ نوع ویرایش مشخصی هم روی آن انجام ندادم و دستی در ترکیب کلمات آن نبردم. بعدها کار را به ویراستار و ناشر سپردم و آن ها به شکلی محدود چند کلمه از شعرها را جابه جا کردند. با این حال خودم ترجیح می دادم به همان شکل دست نخورده و بکر بماند. احساس می کنم پس از 20 سال جایی در وجودم آن شاعر جوان دهه 70 با تئاتری دهه 80 و 90 به هم رسیده اند و مجموعه ابزورد نقطه تلاقی این 2 بخش وجودم است.

این نویسنده و روزنامه نگار گفت: تا به امروز حدود 20 کتاب از من چاپ شده اما این مجموعه با آثار دیگرم تفاوت دارد و برایم دوست داشتنی است. هیچوقت نمی خواستم این اثر را چاپ کنم اما دوستانم از جمله یوسف بینا و سعید شاد که کتاب را خواندند، معتقد بودند قابلیت انتشار دارد.

وی با پذیرش نقدهایی که به کتابش وارد شده اعلام کرد: همواره رابطه ام با ادبیات خوب بوده است. به عنوان یک روزنامه نگار و هنرجو همواره با شاعران دمخور بوده ام و از کارهایشان استفاده نموده ام.

اشکذری توضیح داد: شعرهای این مجموعه در حوزه اصلی جریان دارد؛ به همین نسبت برای هر شعر 2 تیتر نوشته ام. یکی از جنس زندگی روزمره و واقعی است. یعنی قلمرو دونات، کرگدن، پارتنر و قرمه سبزی. یکی دیگر هم پرده های شعر و صحنه نمایش است. وقتی زندگی روزمره به شعر تبدیل می شود، عباراتی همانند در قابی از چشم تو و غم من رقم می خورد. قصد داشتم با زبان شعر از جذابیت های تئاتر استفاده کنم.