مردم انگلیس برای مطالبه حق خود چاره ای جز حضور در خیابان ها ندارند - دَبی بلاگ

برای دیدن بریتانیای کبیر با تور انگلیس همراه باشید.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران،جنبش تسخیر لندن با الهام از جنبشی مشابه در آمریکا با نام تسخیر وال استریت و اولین بار با اجتماع مردم از تاریخ 15 اکتبر 2011 تا 14 ژوئن 2012 در نزدیکی ساختمان بورس لندن شکل گرفت. مردم برای اعتراض به نابرابری اقتصادی، منفعت طلبی شرکت ها و بانک های بزرگ و همچنین نفوذ شرکت ها و لابی ها در دولت انگلیس اقدام به تحصن و نصب چادرهایی کردند که روزها و شب ها را در آن ها سپری می کردند.

اولین جرقه این اعتراضات در فیس بوک و در تاریخ 10 اکتبر 2011 زده شد. کمپینی فیس بوکی ایجاد شد و مردم را به شرکت در گردهمایی بزرگی مقابل ساختمان بورس لندن در تاریخ 15 اکتبر دعوت کرد. هدف از این کار، اعلام همبستگی با آمریکایی هایی بود که در قالب جنبش تسخیر وال استریت مقابل ساختمان بورس نیویورک کمپ زده بودند. علی رغم آن که دولت انگلیس، اجازه تجمع مردم مقابل بورس لندن و میدان پاترنوستر را نداد، حدود 3000 انگلیسی توانستند چادرهای خود را کنار کلیسای سنت پال با کمی فاصله از ساختمان بورس برپا نمایند.

در روز اول تظاهرات یعنی 15 اکتبر، جولیان آسانژ مؤسس ویکی لیکس خطاب به مردم سخنرانی از قبل برنامه نشده ای را ایراد کرد. دو روز بعد، کشیش گیل فریزر مسئول کلیسای سنت پالاز پلیس خواست تا پله های کلیسا را تخلیه نمایند، و گفت مسرور است که مردم می توانند مقابل کلیسا به حق خود در برگزاری اعتراض مسالمت آمیز عمل نمایند. در همان روز، تجمع نمایندگان، بیانیه اولیه خود را که با حضور 500 نفر در پله های کلیسا پیش نویس شده بود، صادر کردند.

روز 22 اکتبر معترضین انگلیسی، یک کمپ دیگر هم در میدان فینزبری در شمال لندن تأسیس کردند. کمپ های دیگری نیز در نقاط دیگر لندن تشکیل شد و کم کم پای پلیس به ماجرا باز و درگیری میان پلیس و مردم شروع شدف تا جایی که اوایل ماه دسامبر، پلیس شهری لندن، معترضین را به لیست افراد مشکوک به تروریسم اضافه نمود.

طی هفته ها و ماه های بعد نیز پلیس لندن بارها کوشش کرد تا مردم را از خیابان ها جمع و آن ها را متفرق کند، اما مردم 8 ماه در خیابان ها ماندند و در این مدت، علاوه بر مقابله با دعواهای رسانه ای نظیر ادعاهای روزنامه های دیلی میل و دیلی تلگراف که کوشش کردند تعداد تحصن نمایندگان را اندک جلوه دهند، توانستند با بعضی مقامات شرکت های انگلیسی جلسات تبادل نظر برگزار و نظرات خود را به آن ها منتقل نمایند.

خبرنگار بین الملل مشرق به مناسبت سومین سالگرد تشکیل این جنبش در تاریخ 15 اکتبر و برگزاری مراسمی به همین مناسبت، با جورج باردا سخنگوی جنبش تسخیر لندن مصاحبه نموده است. متن این تبادل نظر به شرح زیر است.

لطفاً شرح بدهید که جنبش تسخیر لندن چگونه شروع شد. آیا این جنبش در ادامه جنبش تسخیر سال 2011 است؟

بله این جنبش در ادامه جنبش سال 2011 است و گردهمایی اخیر هم در لندن به مناسبت سومین سالگرد تشکیل این جنبش بوده است. ما مراسم سالگرد را از 15 اکتبر شروع کردیم که هفته گذشته بود، اما این مراسم قرار است 9 روز ادامه پیدا کند و تا یک شنبه آینده و یا صبح دوشنبه این جا در کمپ های خود خواهیم ماند.

اهداف این جنبش چیست و از دولت چه خواسته هایی دارید؟

ما خواستار دموکراسی واقعی هستیم، نه شرایط کنونی که فقط ظاهری از دموکراسی را دارد و در پشت صحنه، احزاب سیاسی را پول هایی می گردانند که از طرف غول های اقتصادی می آیند. این ها حتی رسانه هایی را هم کنترل می نمایند که احزاب سیاسی به وسیله آن ها با مردم در ارتباط هستند.

ما در قالب این جنبش تسخیر، علیه آن یک درصدی قیام نموده ایم که همه قدرت را در این کشور به دست دارند. مردم انگلیس برای مطالبه حقوق خود چاره دیگری ندارند، جز این که در خیابان ها حاضر شوند و صدای خود را به گوش دولت برسانند. در یک دموکراسی واقعی، نباید قدرت به دست یک درصد از مردم باشد، بلکه این قدرت باید میان همه مردم به طور مساوی تقسیم شود.

بسیاری از آمار و گزارش هایی که منتشر می شود، نشان می دهد که مردم انگلیس میان کشورهای شمال اروپا، فقیرترین افراد محسوب می شوند. دلیل این موضوع چیست؟ در حالی که خانواده های انگلیسی به این شرایط دچار هستند، چرا دولت این کشور در جنگ های پرهزینه در خاورمیانه حضور پیدا می نماید؟

متأسفانه این مشکل به لندن برمی شود. کتابی به نام آزمون اقتصاد اخیراً منتشر شده که نویسنده در آن شرح می دهد چگونه قدرت در لندن موجب می شود تا همه جامعه انگلیس دچار فساد شود. این شهر از پوندی بسیار قوی بهره مند است و این به آن معناست که صنعت و کارخانه ها در این شهر نمی توانند سود نمایند. این فرایند از زمان مارگارت تاچر شروع شده و بخش های زیادی از انگلیس روز به روز بیش تر به شهر لندن منتقل می شوند. مسئله دیگری هم که ما نتوانسته ایم با آن مقابله کنیم، تجارت اسلحه و شرکت های اسلحه سازی در انگلیس است. شرکت بریتیش پترولیم هم یکی از قدرتمندترین شرکت ها در انگلیس است و بدون شک یکی از مهم ترین انگیزه ها برای حمله به عراق نیز بحث نفت این کشور بوده است.

وقتی قرار باشد دولت برای کسب قدرت به شرکت های بزرگ مراجعه کند و نه به مردمی که منبع واقعی قدرت هستند، آن وقت تعجبی هم ندارد که درگیر جنگ هایی مثل جنگ عراق بشوید تا منافع این شرکت ها را تأمین کنید. بنابراین اتفاقی که طی چهل سال اخیر افتاده است، این بوده که اقتصاد انگلیس از اقتصادی مبتنی بر فراوری، به اقتصادی بر مبنای بانک و تانک تبدیل شده است.

نتیجه این می شود که صنعت نظامی و تجارت اسلحه در این کشور بسیار پیشرفت می نماید و نظام بانکی هم قدرتمند می شود. بنابراین از یک سو، بانک ها برای سود بیش تر به صنعت نظامی وابسته می شوند و ارتش هم برای تأمین اقتصادی خود و فروش سلاح، وارد جنگ های مختلف می شود.

آیا این همان چیزی است که مردم انگلیس می خواهند و به آن احتیاج دارند؟

نه. دقیقاً یکی از چیزهایی که جنبش تسخیر لندن می خواهد بگوید همین است که مردم انگلیس هر 5 سال یک بار به یکی از احزاب این کشور رأی می دهند و این احزاب هم می توانند هر چه می خواهند در تبلیغات انتخاباتی خود بگویند، چون ما هیچ راهی برای مجبور کردن آن ها به عمل به قول هایشان نداریم. در نهایت هم خواسته های مردم انگلیس نادیده گرفته می شود. این شرایط، چیزی نیست که مردم انگلیس به آن رأی داده اند.

سیاست در انگلیس همه اش به دنبال گمراه کردن مردم است. رسانه ها، همه کوشش خود را می نمایند تا حواس مردم را از واقعیت پرت نمایند و نگذارند مردم بفهمند چه اتفاقی در کشورشان می افتد. داستانی که رسانه ها در انگلیس برای مردم تعریف می نمایند این است که دولت قبلی بودجه خود را کاملاً غیرمسئولانه مصرف می کرد، در حالی که واقعیت این است که کامرون، صنعت و کارخانه ها را از بین برد و بانک ها در دوره او بود که وام های صدها میلیون پوند بودجه برای نجات از ورشکستگی دریافت کردند. از طرف دیگر هم اقتصاد انگلیس به سویی پیش رفت که نقش و سهم مردم در ثروت به حداقل برسد و شرکت های بزرگ و بانک ها بتوانند بیش ترین سود ممکن را ببرند.

هیچ کس در انگلیس به این شرایط رأی نداده است. هیچ کس نخواسته است که دولت انگلیس بر تمام جهان مسلط شود و ثروتمندان در این کشور ثروتمندتر و ثروتمندتر بشوند و فقرا هم هر روز فقیرتر شوند. هیچ کس به این سیاست های دولت رأی نداده، اما آن چه رخ داده، همین است.

پلیس لندن در حال دستگیری یکی از اعضای جنبش تسخیر لندن

درباره جنبش های اجتماعی در انگلیس شرح بدهید. آیا با توجه به تصمیمات اشتباهی که دولت انگلیس می گیرد، شمار اعضای حاضر در جنبش های اجتماعی در این کشور افزایش پیدا نموده است؟

جنبش ما توانسته است افراد و توجه زیادی را به خود جلب کند، اما متأسفانه هنوز آن تعدادی که دوست داریم، به این جنبش نپیوسته اند. متأسفانه در چهل سال اخیر، پس از مارگارت تاچر، با ترویج روحیه مصرف گرایی به مردم انگلیس این گونه تلقین نموده اند که شما افرادی جدا از هم هستید، بنابراین این که بخواهیم برای رسیدن به حقوق خود کمپین تشکیل بدهیم و دور هم جمع شویم، برای بسیاری از مردم کاملاً عجیب و غریب به نظر می رسد. البته از نظرسنجی ها این گونه درک می شود که آن چه ما برای آن کمپین می کنیم، از نظر بسیاری از مردم درست است و مردم بی شماری از ما حمایت می نمایند، اما هیچ کدام از احزاب انگلیسی این نظرات را مطرح نمی نمایند، چون منافع افرادی که پول به این احزاب می دهند، با آن چه که ما می خواهیم تأمین نمی شود.

سالگرد جنبش تسخیر لندن، سال 2014: خشونت پلیس لندن در برخورد با اعضای جنبش

دانلود

از آن جا که بسیاری معتقدند انگلیس در ایجاد اعتراضات مردمی و یا سرکوب آن ها در کشورهای مختلف نقش دارد، به نظر شما نقش نهادهای امنیتی این کشور در سرکوب جنبش هایی نظیر تسخیر لندن چیست؟

مسلماً دولت های انگلیس و آمریکا به بازیگرهای مختلف در منطقه پول می دهند تا سیاست هایشان را پیاده نمایند و مسلماً مؤسسه ملی دموکراسی آمریکا در اتفاقاتی که در هنگ کنگ می افتد، نقش مهمی دارد. بسیاری از مردم جهان با رؤیای دموکراسی زندگی می نمایند و همین، فرصت را به آمریکا و انگلیس می دهد تا از احساسات مردم سوء استفاده نمایند. سرکوب جنبش های مردمی در آمریکا و انگلیس توسط نیروهای امنیتی هم چیز عجیبی نیست، ولی ما تا رسیدن به پیروزی کوشش خود را می کنیم.

منبع:مشرق

خبرنگاران: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می شود.

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها