گالری کارنامه، مروری بر فرهنگ دیداری بچه ها ایران (بخش پایانی: جمع بندی) - دَبی بلاگ

گالری کارنامه یک نمایشگاه متفاوت بود. با ورود به این نمایشگاه، در همان بدو ورود حس سفر به گذشته های دور و دراز به بازدیدکننده القا می گردد.

حسی که این گالری را تبدیل به یک تونل زمان می کرد و لذت بردن از این سفر در زمان را می توانستید در چهره تک تک بازدیدکنندگان ببینید.

چیدمان و راه اندازی این گالری بسیار با حوصله اجرا شده بود.

تعیین است که تیم برگزارکننده این گالری زحمت زیادی برای اجرای این گالری باارزش انجام داده است.

گردآوری این آثار از آرشیوهای دولتی و خصوصی مانند فیلمخانه ملی ایران، موزه سینمای ایران، کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان، موزه گرافیک ایران، مجموعه ای.بی، آرشیو استودیو کارگاه، پروژه نان و نمک و مراکز دیگر کاری بسیار سخت است.

اما این کار به برترین نحو اجرا شده است و قطعا علاقه مندان و اهل فرهنگ و هنر ارزش این کار وسیع را به خوبی متوجه می شوند.

سفر در این تونل زمان به دهه های سی تا شصت شمسی باعث شده بود تا این گالری برای نسل های مختلف بسیار مجذوب کننده باشد.

قرارگیری این آثار باارزش با وسایل خاطره انگیز جالبی مثل صفحات گرامافون همراه بود که بسیار مورد توجه مخاطبان قرار گرفته بود.

موزه هنرهای معاصر همواره میزبان برترین دکوراسیون موجود در گالری ها است. این گالری هم از این قاعده مستثنا نیست.

نشریه های بچه ها در سال های دور تا دهه شصت توجه بسیاری را به خود جلب نموده بود. به خصوص تصویرسازی هایی که دیگر کمتر در بین کارهای معاصر دیده می گردد.

برگزاری چنین گالری هایی قطعا به بهبود فرهنگ کتاب خوانی در نسل تازه و به ویژه بچه ها یاری می نماید.

متاسفانه با وجود برگزاری این گالری به برترین شکل ممکن رسانه های تصویری و کتبی کشور آن طور که باید به معرفی آن نمی پردازند.

اگر مشکل تبلیغات و معرفی چنین گالری هایی که مانند یک گنجینه باارزش هستند، حل گردد، قطعا عده بیشتری از مردم و البته کارشناسان می توانند از آنها بهره ببرند. نظر شما درباره برگزاری چنین گالری های مجذوب کنندهی چیست؟ آیا اطلاع رسانی ها درباره این گالری ها را کافی و موثر می دانید؟ نظرات خود را با خبرنگاران و خوانندگان ما در میان بگذارید.